Eindelijk iets van Jacques
Jacques Chapelure | 11 juli 2012In gedachten zie ik u voor me. Smachtend naar mijn vlammende reportages, die herinneringen oproepen aan de legendarische Theo Koomen, de man die het stil liggen van een bal gehakt tot een een evenement van olympische allure kon verbeelden. U heeft me moeten missen.
Niet dat ik in ledigheid en op mijn lauweren heb gerust. Verre van dat. Het was mij oprecht onmogelijk u te bereiken. Zelfs nu, deze woorden, moet ik maar afwachten of ze u bereiken. Maar nu u ze leest, mag ik vaststellen dat het is gelukt. Dan is er ook reden om hulde te brengen aan mijn goede vriend Baron de Bacle, die zijn diplomatieke kanalen openstelde om mijn bericht tot u te brengen.
Was dat dan nodig, Jacques? Ja dat was nodig.
Ik bevind me namelijk niet in de kolkende omgeving van het Tourspektakel, maar in een stille eenzame hotelkamer in Tripoli. Tripoli, Syrië, wel te verstaan, niet te verwarren met Libië. Ik mag er niet uit en elk contact met de buitenwereld wordt mij ontzegd. De woorden die nu toch voor u staan, heb ik weggesmokkeld, geschreven op toiletpapier. Dat is ook de reden dat ik op dit moment niet alle details aan u kan melden. WC-papier is hier in beperkte hoeveelheden beschikbaar. Niet dat er veel behoefte aan is, de maaltijden zijn uitermate karig, maar je zit toch niet graag zonder op het gemak. Ter zake dus. Als ik me kort vat, herinner ik me de Ronde van Zwitserland waar ik ter voorbereiding op de Tour naartoe toog. Daar werd ik benaderd door een, achteraf bezien, wazig figuur die claimde uit naam van Felix te spreken. Felix zou om publicitaire redenen een ooggetuigeverslag willen hebben van de landing van André Kuipers in Kazachstan en omdat Astana de hoofdstad van Kazachstan is en naamgever van de gekende wielerploeg, en omdat ik als prominent verslaggever mijn uitstekende connecties in stelling kon brengen, en….afijn, u snapt het, bij het eerste beste bord “Kazachstan”, sloeg ik af en zei de Zwitserse Ronde vaarwel. Het sujet, had me een bundel uit de kluiten gewassen vuurpijlen in handen gedrukt en een treinkaartje waarvan het Cyrillische schrift de ware bestemming verhulde.
Mijn reis kende vele wederwaardigheden maar ik zie het kartonnetje van mijn wc-rol ras naderen. Ik vat het samen als: uiteindelijk stond ik in Syrië, pootjebadend in de Middellandse Zee vlakbij de grens met Turkije. Geen plaats om je prettig te voelen, maar met de zee voor me zag ik een terugkeer naar Frankrijk weer zitten en misschien zou ik zelfs de proloog in Luik nog halen. Van pure vreugde, soms ben ik een malle emotionele snuiter, ontstak ik mijn vuurpijlen. Juist op dat moment kwam een straaljager over en op een punt dat ik zal aanduiden als X ontmoetten de straaljager en mijn vuurpijlen elkaar. Je zou verwachten dat het vliegtuig moeiteloos kon winnen, maar de geschiedenis vertelt een ander verhaal.
Voor ik het goed en wel doorhad, was ik “uitgenodigd” naar het hotel in Tripoli. Ik werd weliswaar een held genoemd, maar met niet mis te verstane gebaren geïnstrueerd mijn heldendom in afzondering te genieten. Het politieke toneel is niet voor figuranten.
Ik hoop op een reddingsactie om dan toch de aansluiting bij het peloton te krijgen. Dus beste De Bacle, doe wat je vermag! Een reddingsactie voor de rest van Syrië zou ook niet gek zijn, als het enige kans zou hebben te slagen. Daarover kan ik helaas niet optimistisch zijn.
Recente reacties